Dag 12 - Lee Vining

gereden miles:

temp: 32

weer: zonnig

 Vanaf Tonopah vervolgen we onze weg  naar Lee Vining, wat vlakbij Yosemite ligt. Hier slapen we 1 nacht daarna overnachten we 2 nachten in Yosemite. Als we het dorpje uitrijden, is het landschap weer hetzelfde als gisteren, al lijkt er nog minder te groeien. Na zo'n 40 Miles komen we een verlaten dorpje tegen, volledig leeg en vervallen. Je ziet de restanten van een motel, bezine station en wat huizen.  De bergen zijn hoog hier, we zien zelfs wat sneeuw op de toppen liggen, terwijl het in het dal 32 gr. is.

Wat later staat er een bord waarop staat dat we langs de oostkant van de Sierra Nevada  rijden.

Bij de grens naar Californië moet je stoppen en wordt je ondervraagt waar je vandaan komt, wat je bij je hebt qua groente, fruit, planten en dieren. Ondanks de 2 apen achterin en de salade in de koelbox mochten we door.

We rijden over de '120' een weg vol hobbels, de weg ging aldoor omhoog, dat je de weg niet meer zag, dan doken we weer een kuil in. Het voelde als een achtbaan, de kinderen vinden het supercool.  Het berglandschap is veel groener, deze weg wordt in de winter bij veel sneeuwbal afgesloten. Naarmate we dichter bij Lee Vining komen zien we steeds meer sneeuw op de bergtoppen.  Het landschap verandert weer, nu hoge dennen langs de weg, steeds meer sneeuw op de bergen.
We rijden langs het Mono Lake, dit is een zoutwater meer, het water is rimpelloos wat een prachtige spiegeling met de bergen geeft. We passeren Lee Vining, het is pas 12.30 uur omdat we eerst naar Het State historical Park Bodie gaan.

Bodie, de grootste spookstad van Californië  ligt hoog in oostelijke uitlopers van de Sierra Nevada. In de 2de helft van de 19e eeuw was het een bedrijvig goudzoekersstadje. In 1859 werd hier voor het eerst goud gevonden. In 1875 werd er gouderts gevonden, Bodie bloeide op en in 1880 woonden er ruim 8000 mensen. Snel kwamen er verschillende mijnen, maar 2 jaar later was het goud al uitgeput en sloten de mijnen. 1 mijn bleef open tot 1942, deze sloot in die periode ook vanwege de 2e Wereldoorlog. Toen vertrokken ook de laatste bewoners van Bodie.  In 1962 werd  Bodie een State park, van de slechts 5 % van de gebouwen die nog over zijn, is het verval tot stilstand gebracht. De weg naar Bodie toe is goed te doen, maar de laatste 3 Miles is het een rough road. De weg is zo hobbelig en vol stenen dat 10/15 mph echt max is.
Het was heel heet in Bodie, terwijl de winters heel koud zijn, het plaatsje ligt boven de 3000 m. Het is onvoorstelbaar dat hier vroeger een hele stad is geweest, met bijv 16 saloons, de enorme afstand om ALLES naar boven te brengen met paard en wagen....
We picknicken eerst, waarna onze gids Iris ons door de stad leidt. Leuk om gezien te hebben en bijna niet te geloven wat hier vroeger is geweest.

Op de terugweg stoppen we bij een paar uitzicht punten over het Mono Lake. Het waait inmiddels, dus het water is niet meer spiegelglad zoals kop de heen weg. We lopen de

Mono lake boardwalk trail, mooi om te zien hoe de tufsteenpieken uit het water steken. Dit meer heeft Los Angeles voorzien van water, alsof Amsterdam het water uit de Seine haalt. Dat onttrekken van water heeft wel voor een dramatische daling van het waterpeil van het meer gezorgd.Rond 17.45 uur zijn we bij het Yosemite Gateway motel,  het duurste hotel van de reis, vergelijkbaar met de Wynn!!!'  maar de oudste zooi om te zien. Morgen is het, denk ik het zo snel mogelijk 'get away motel'. ;-)  We hebben wel een super uitzicht over het Mono lake en het bos, op  een groot gezamenlijk terras zitten we heerlijk in de zon en genieten van het uitzicht.  Het plekje is mooi, maar ze maken hier echt gebruik van de weinige accommodaties aan de oostzijde van het park.

@  Theo en Cynthia: Wij hebben alles van te voren geboekt, zeker als je in de buurt van de NP's wil zitten, moet je er op tijd bij zijn.