Dag 22 - laatste dag / terugreis

Het heeft even geduurd, maar hier dan toch nog het verslag van onze laatste dag in Venice en de terugreis.

Na een laatste prima nacht in het hotel worden we wakker in de wetenschap dat we vandaag helaas naar huis moeten. Zelfs Iris, die van te voren niet zo enthousiast was om "al die stenen"te gaan bekijken, "Florida is veel leuker" vindt het jammer dat de vakantie bijna voorbij is en vond het een supervakantie.

We ontbijten met vers brood op de kamer, pakken alvast de meeste spullen in. We kunnen de hotelkamers tot 13.00 uur gebruiken, wat perfect is omdat we rond 13.15 richting LAX , het vliegveld, moeten vertrekken.

Op het strand is het heerlijk, heel rustig, hier totaal geen last van de Heatwave met de "triple-digit heat", waar Californië last van heeft, maar een lekker zonnetje met een aangenaam windje erbij.
Als je de tv aanzet zijn er twee hot items de "flex alert"en de prijs aan de pomp ivm problemen in een grote raffinaderij.
Door middel van tv spotjes die aldoor voorbij komen wordt men geïnformeerd over het afgegeven "flex alert" , voor LA en omgeving.
Dit betekent dat iedereen in Californië per direct zijn energieverbruik moet verminderen. Alle 'onnodige apparaten', zoals lampen, pc's, opladers, e.d. moeten uit tot 6.00 pm, airco's mogen niet lager staan dan 78 F.
Door alle loeiende airco's om de hitte buiten te houden, vrezen ze voor overbelasting van het elektriciteitsnet en daardoor vergrote kans op uitval in het elektriciteitsnet.

Wij voelden ons totaal niet schuldig hieraan; Ons hotel had geen airco! :-(  . De vele ramen en de frisse zeewind hield de kamers gelukkig wel redelijk koel. Het water van de oceaan is heel koud, waardoor de temperatuur aan de kust niet zo oploopt als iets verder het in binnenland, the Valley.
Het is rustig op het strand, er joggen wat mensen voorbij, er wordt surfles gegeven en de baywatch hut wordt geopend. Vervolgens vermaakt de baywatch boy zich in de branding met bodysurfen, er viel niets te redden.
Dan komt er een hele groep mensen aan, een aantal dames in bikini, een man in smoking en mensen met allerlei spullen. De baywatch boy gaat gelijk op verkenning en wordt enthousiast begroet door de dames die wat graag met hem op de foto willen.

Al snel zien we dat ze de videoclip van een of andere artiest aan het opnemen zijn.
De meisjes en de man in smoking voeren aldoor hetzelfde dansje op, even poederen en dan nog een take.  Eindeloos zien we een "spontane" flash mob ontstaan, die eindigt met een kus voor de "smoking" van het "bikiniblondje". Tja dat is zwaar werk... :-) Als wij rond 11.30 uur terug naar het hotel gaan, zijn ze nog bezig. Grappig om te zien hoeveel mensen met zo'n clipje bezig zijn.

Terug op de kamers douchen we om beurten en dan moeten toch echt de spijkerbroeken aan. De koffers gaan dicht en zijn keurig onder de 23 kg. De koffer van Iris is veel lichter, 17 kg, maar ook een stuk kleiner.

Keurig op tijd verlaten we de hotelkamer, Harm had de auto voorgezet, al slalommend om de zwervers die opduiken op het beeld van de achteruitrij camera ! Waarna we de TomTom op LAX programmeren, we komen na een half uurtje bij het vliegveld aan. We leveren na ruim 3000 miles in de afgelopen drie weken de Dodge Durango bij Alamo in, krijgen het begeerde bonnetje van  $ 0,00 bijbetalen, waarna we zonder wachten de bus in kunnen naar terminal 2. Daar aangekomen kunnen we bijna gelijk inchecken, er staat een kleine rij, dat gaat lekker vlot.
Bij de security check is Thijs deze keer aan de beurt om volledig bevoelt en besnuffelt te worden. Hij bleek vergeten zijn "Iphone oortjes" uit zijn broekzak te halen, maar vond de extra controles super cool! De volgende keer als we vliegen laat hij weer wat in zijn broekzak zitten...

Na al de gebruikelijke procedures en de daarbij horende wachttijden, vertrekt het vliegtuig  van Virgin Atlantic stipt op tijd richting Londen. De vlucht was op een bepaalde gedeelte van de reis behoorlijk turbulent, precies op het moment dat een deel van de familie een sanitaire stop hield. Iris werd onverrichte zaken terug gestuurd door de stewardess en moest maar even knijpen en Thijs zat met de ankers uit op het toilet ;-).

Het entertainment systeem van de stoel van Iris was stuk, dit werd keurig opgelost door haar een portable dvd speler te geven. We kregen wel opvallend veel minder te eten en te drinken dan op de heenweg. We vertrokken nu om eind van de middag, op de heenweg was dat in de ochtend. Omdat we op de heenweg zoveel kregen, ook tussendoor, hadden we niets te drinken en eten mee, we hadden allemaal dorst. Er is dus een duidelijk verschil tussen de ochtend en de avond vluchten bij Virgin. Eenmaal geland in Londen hoefden we niets anders te doen dan naar de andere terminal te gaan, gedeeltelijk met een bus, dan langs de security en de douane. De boardingpassen voor beide vluchten hadden we in LA al gekregen, overigens van een Amerikaan die goed Nederlands sprak. Thijs had dat het eerst door, omdat hij zijn naam goed uitsprak. Het was een Amerikaanse student die 4 jaar in Delft had gestudeerd en nu weer in de VS verder studeerde. Hij vond het echt leuk om even Nederlands te kunnen praten. Hij had mooie plaatsen voor ons geregeld, 2 x2 bij het raam. Precies waar de rij van 3 stoelen overging in 2, zodat er tussen de stoelen en het raam nog een hele ruimte was. Super!

In Londen moesten we ruim 4 uur wachten voor onze volgende vlucht om 17.00 uur zou gaan. Lang, maar oké, daar waren we op ingesteld. Om 16.45 stond er op de borden dat onze vlucht 15 min vertraging had, we konden nog niet boarden. Om 17.15 werd er omgeroepen dat het toestel helaas 'unserveable' was, over 3 kwartier hoopten ze ons meer te kunnen melden. Een half uur later werd ons verzocht naar een andere Gate te gaan, er moest een ander vliegtuig geregeld worden, hoe lang het ging duren, was nog steeds onduidelijk. Bij Gate 2 was het heel rustig, we gingen met een klein vliegtuig wat slechts voor 2/3e gevuld was, de meeste mensen waren nog elders op het vliegveld. Ik heb toen languit op een bank geslapen (als een Venice homeless), op het vliegveld ....zoiets heb ik nog nooit gedaan. We waren al 30 uur op en ik had vanaf LA niet kunnen slapen, dus ik zat er behoorlijk doorheen. Niet veel later, in mijn optiek ;-), stond er een ander vliegtuig voor ons klaar. Uiteindelijk hebben bijna 3 uur vertraging gehad. 

We hebben ontzettend geluk gehad dat dit op Heathrow en met British Airways was, zodat er heel snel een alternatief vliegtuig was. Met een uurtje vliegen waren we al Düsseldorf. De koffers hadden we vrij vlot, de auto stond er gelukkig ook nog, al leek deze wel wat gekrompen ;-). Aan Harm nog de taak ons gedurende 2 uur naar huis te rijden. Dat is dan ineens een enorme afstand, de laatste loodjes denk ik.

Om 23.55 uur waren we dan eindelijk thuis, nadat we een dag eerder om 7 uur wakker werden. Nog even wat gedoe omdat niemand een huissleutel had f$,^;(7#}£GR./}^, maar na enig paniekerig zoeken in mijn tas, "ik had de deur toch ook op slot gedaan......."kon ik triomfantelijk de betreffende sleutels in de lucht steken en waren we na een lange, prachtige reis weer thuis.